fak dı sİstım

Uçakları sevdiği için pilot olmak isteyen, olamayınca da uçak çize çize ressam olan insanlar var bu hayatta. olamaz mı? olabilir. Ama öyle değil. Görmediğin dokunmadığın zamanlarda gerçek olduğuna inanmadığın çekimler var aranda. Saçmaladığını sandığın zaman bile içini doldurduğu cümleleri, anlamadığını sandığın zaman bambaşka bi yönden aslında senin anlamadığını sana gösteren yaklaşımı, ben zekiyim diye asla bağırmayan karakteri, duygusal olmaktan utanmayan insanlığı, nasıl göründüğünü umursamayan güzelliği. Var işte. Sen gezerken kendini özgür sanıp en büyük esaretlerde, onunla birlikte küçümserken farklılıkları, kendini bile tanımaya üşenecek isteksizlikte tanımazken insanları, ait olmadığını hep bildiğin yerlerde, paylaşmayı sahiplenmeyle karıştıran özgüvensizlikle, bir yerlerde birileri hayatla barışını yapıyormuş. Sanki hazırlanıyormuş. Hayata iz bırakmaya. Gerisi çok da önemli değil gibi.

Onlar anlamaz ki. Hoş anlasalar ne değişir. Ya da bişey değişmeli midir? Bilinmez. Boşver. Boşvere boşvere geçirdiğimiz yıl dönümleri boyunca seni düşündüm ben hep. Seni aradım o günlerde, kendimi bana göster diye. Basit olanı bir de kolaylaştır diye. Kendi aksimi gördüğüm sende, bütün ifade problemlerinde, gözlerinde, dudaklarında ve hatta o küçük gamzede, gösterişten çok uzaklarda, ağlatan bir aymışlık yaşadım. Bıraktım. Bendeki bildiğim beni senin ellerine bıraktım. Sen küçüktün oysaki. Ellerin küçüktü. Küçücük dudaklarındaki gülüşün küçüktü. Sen, baktıkça büyüdün. Dokundukça soyundum. Gülümsedikçe gerçektin. İçtikçe ağlattın. Senden anlamlı bir söz bile beklemedim. Sendin anlamsızca bulduğum bütün anlam. Bana geldiğin ilk andan itibaren benim için di li geniş zamandın. Beş santim uzaktan gördüğüm en güzel surattın. Beş santim uzaktan bana gülen bi hayattın. Saatlerce, günlerce, insan yapımı bütün zaman birimleri boyunca, bıkmadan, usanmadan yazardım. Bakardım. Sanki olur gibi geld