fak dı sİstım

Yapmak istediklerimden çıktım. Başladığım yere döndüm. Tutunmaya çalışmaktı benim çentiklerim. Oysa ne kolaymış yaşadığın kadar yaşamak. Akışa bıraktığın kadar oluyor bütün niyetlerin. Akışa bıraktığında hafifliyor, bütün düşüşlerin. Anlam yüklemeyi nerden bilsin, aramayanlar. Anlamı standarttan alır toplum yalakaları. Yargılamayı kendi gibi yapamaz kendinden çıkmışlar. Biz yine şanslıyız. Bi tuhaf kafalarda yakalıyoruz benliğimizin nabzını. Bir sağlam atıyor ki sorma. Her atışta yaşama bir anlam katıyorum. Her solukta, Soluksuz kalıyorum. Ama çok daha fazla nefes alıyorum. Ve çoğu aynaya bakışımda, iyi diyorum.Kabul görmüş niyetleri sezdikçe, Daha da iyi diyorum. Kendi halimde, yaşamaya çalışıyorum. Her nefesimde, nefesimi kesen her anda. İyi oluyorum. Çelişkilerimiz mantıklı neyse ki Yaşadığımızı en çok hissettiğimiz yerlere odaklıyoruz beynimizi Fazla uzaklaşmadan, seviyoruz Bilen çok, anlayan yok İsyan edesi geliyor insanın bazen. Ve biliyorum. Hiç isyan etmemekti be

Hissettiklerim benim en gerçeğim. Güçlendikçe ezen düzen üzüldüğüm Ne kavgasıydı ki bu girmeden yoruldugum. Önü, ardı, sağı, solu düşündüğüm Zamanı hep üç duruma ayırdığım Kactığım, kaçırdığım ve boşverdiğim.

Biz ektik hep o tarlaları. Samimiyetle. Bakma boşuna doğamıza emek verdik. Tembelliğimiz bundan. Yalnızlık korkusunu yalnız kalınca yendik. Tek güvenimiz ordan. Ben, birisi olmaktan çıkınca kendimi gördüm önce. Üçüncü tekildi olduğum kişiler. Bir şey vardı, farklı, geri kalan her şey aynıydı. Sahip olunması gereken detaylar içinde isteksiz kafalar. Tek fark, fark etmekti. Ben, ötekinin yanında durunca, kendimi sevilmeye değer buldum önce. Biz demeyi sevdim sonra. Mutluluğumuz hep niyette. İstediklerini çözmek bazen en zoru işte. İnsan unutkan hayvan. Ait hissetmediğin heran bölünür binbir duyguya. Ait hissettiğinde ise kapılırsın hep bir korkuya. Esaretimiz aslında yalnızlığa örmeye çalıştığımız duvarlarda. En sevdiğim hayata bakış açım gecede. Bir hep bir hiç. En büyük açıklıklar gecede görülür. En sert kapanmaları geceler doğurur. Ve günler hergün illa ki değişir. Kim olduğunu unutursun bazen. Aslında hiç kimse olmaya karar verdiğinde hissettiğin rahatlamalarını yoksayıp,

En sen olduğun yerde duruyor bütün güzellikler. Farkında olacaksan eğer. Güzellik diye bildiğin iyi niyetler. Hani otururken kendi kendine, kendi kendine acımaların tükendiğinde, sana bakan mutlu gözler. anlayan sözler. baştan söyleyim. Yalandan aşkların, farazi tek tarafı oldun sen. Yalanın özünün insanın gerçeğinden geldiğini keşfettikten çok sonra bile, aşktan bahseden bir uyumsuzdum ben. Gece yalakası, gündüz uyku arsızı. İnsanın davasında, savunmaydın sen. Hangisi sen hangisi ben. Olduğu kadar. O yüzden umutludur geceler. Gün diye görülene, aydınlık denilene bir bak. Bunları hep sen uydurdun. İlerlemeyi hedefleyerek, zamanı oluşturdun. Evire evire dünyayı tutuşturdun. Bak yanıyor. Yananlar hep benim tarlalar. Çalışıyorum hala. Gönlüm deniz olmuş. Sönsün diye boşaltırdım üstüne. Beynim dağ, taş, toprak. Sevgilim bak yangın durmuş. Bir anda. En ben olduğum yerde. Bakıyorum mahsul artıyor. Hemen madde aklımı çeliyor. Daha fazlası. Çok güzel. Daha da fazlası. Mükemmel. Tükettim.

bir an görünür hep gerçek. gece sıcak ve üzerinde az şey olur. solunda yudum sağında duman vardır ve bazı anlar sanki evren kadardır. zaman ise o tadlarda bilinmez olur. deniz bazen gösterir. deniz yanlış anlaşılma korkusunu giderir. umrunda değildir yılların gençliği. umrunda değildir yıllardır geçirdiği. yarın günlerde yaşar. gecelerde durur. sonra bıraktığın şeyleri geri alırsın sevgilim. hep bir adım geri. adına aşk dersin. dünya etrafında döner o sıra. zorlanmazsın ama hayatta. bahanen çok tazedir. yine madden verir gerçeğini. yine tercihlerin yüzleştirir kendinle kendini. sonra gün, başka bir gün gelir karanlık yokken herşey görünür. sensen osun. kabul etmek bazen zor. tek aradığın bir olmak. sadece tek bir insan. bulduğunda başka şey ararsın. çünkü sen insansın.

Gördüğümden beridir, tek bir niyetim kalmadı. Yüklenmişim amaçsızca, kış bildiğim yarınlara. Tanıdıkça gücenmişim. Direnmişim ben olmaya. Kalmak istediklerim, yok olmak istediklerimden halliceyken not almamışım. Hesapsız gündeliklerim. Ya siyah olmalıydı ya da beyaz benim bütün derinliklerim. Özgürlüğü denizinden, cesareti sıcağından aldığım hayallerim oldu. O yüzden durdum. Ve o yüzden sevdim durmayı kendi kendime ve durdurmayı bütün dünyamı. O yüzden kaçtım. O yüzden kovaladım mavisini, sarısını, yeşilini durmadığım tüm anlarda. Umut hevesle beklemek değil aslında gelecek bir anını. Kaçırdıysan o anlamı. Uyandırıyim. Korktun mu gördüğünde gerçeği, muhalefet değişimden kolaydı. Zorlandığın yerde bakındığın omuzken, nefes oldu, duman çıktı, yalnızlık. Çoğul oldu, korkmaz yaptı başkalık. Çünkü. Saçmalarken bütün kalmayı, başaran gözler hep birbirini aradı. Gördüğümden beridir, bahanem oldu. Cevapları bulmam için sanki, yeni sorular sordu.

İşten sidik mi apış arası mı ne idüğü belirsiz kendine özgü bir kokusu olan metroyla eve dönerken, düşünüyordum bunları. İnsan hobileri olan bir hayvansa, benim de en sevdiğim hobim düşünmekti. Düşünceli bir hayvanım. İnsanları süzüyorum metroda, hiçbiri mutlu değil, belki bir arada olmaktan. Belki de kokudan. Oradan bir an önce kaçmak, evlerine ulaşmak için saniyeleri sayıyorlar. Kimisi uyukluyor, kimisi kitap okuyor, kimisi insan kesiyor. Göz göze gelince gözler kaçıyor. Kim demiş, insan sosyal bir hayvandır diye? İnsan gruplaşan bir hayvandır sadece. Yalnızlar sessiz ve ezikçe oturur. Gruplar gürültü ve kendine güven yayar. Gruplar yalnızlara kendilerinden bildikleri bir ezikleme duygusuyla bakar hep. O yalnızdır çünkü, öteki yanındakinden alır güveni. Bu da egoyla ilgili bir şey olsa gerek. Gerçekler hep yalnızdır. Çünkü gerçeklere egonun getirdiği göstermelik hayatlar hep boş gelir. Yabanidirler onlar. Olmaya çalışmak kolay ama boş bir uğraş gelir. Sanki daha farklı bir şeydir ara

Başkalarının önceden düşündüklerini düşünmek neden garip olsun ki? Aynı cevabı bulsan bile kendin bulursun. Yoksa sen zaman doldurmuyor musun? Fikirden fikire atlıyorsan sürekli, o an inanıyorsan hepsine gerçekten ve ezberlerini bozduruyorsan en az yılda bir, utanma çocukluğundan. Kabul et gitsin. Eminim ki canın sıkılıyordur. Zaman bir güven verir bir korkutur seni, tıpkı aynalar gibi. Yavaş yavaş. Bazen de hızlı. Kafalar gibi. Çok tuhaf ama bu hormonlar. Sen de bil, bil ki bilsen bile bir bok bilmeyesin. İnişler, çıkışlar. Farklı algılayışlar. Bazen bir keyif, bazense dayatma gibi. Zamanın kendisi. Oralarda biyerde başlar. Sürekli gergin insanlar.. korkularla yüzleşilir. Bir bir. Sonra o korkular geri gelir. Ama ertesi gün tekrar keşfedersin. Yalnız olmadığını. Büyük bir rahatlama hissedersin. Önemli olan bu dersin. Biriktirmek. Ama direniyorsan saçma sapan ezberlerine. Yalan bildiklerinle dönüyorsan hem onlara, hem kendine ve bunu bilip reddediyorsan içten içe. Korkma. Bi

Kendi olduğu anların birinde fark etti ki kadın kız Ahenkti bütün gerçek kusursuzluk değildi Kusursuzluk özünde yalan barındırırdı Ve tahminlerin aksine bu bir akşam üstüydü.

Zorladığında geceleri, çok kötü. Yorar seni gecelerin hüznü. Tamamlanmamışsan eğer. Çok uzun kelimeymiş bu. Tekrar kuramayacak kadar. Tersini olamayacak kadar. Belki de sonda. Eğer hissedersen orda. Olacaktır. Bizse bir ileri iki geri. Geriden alıyoruz bütün ilerileri. Biraz sabredersek belki. Olacaktır. Ama biz şımarık çocuklarıyız dünün. Bugünün uyku sersemleri. Bakarız öyle.sersem gibi. ama İçimizdeki isyan. Bugünden nefret eder. Yarından hep umutlu. Düne kin duyar. Şımarıktır aslında dün, bugün. Zamanın köleleri. Şımarık. Pis. Aynalardan mutluluğu çeken. Nefretten bile zevk alan. Kendi çapında. Madde etkisinde. İnsan tesirinde. Bir tatlı sözde. Çözülürüz ki biz. Utanmasız. Bugün bütün cümlelerime nokta koymaktan ve hatta noktalama işaretlerinden vazgeçtiğim dakikada ve gibi bağlayıcı kelimelerle beslendiğimi hissettiğim saniyede kelimeler ne olur susun susun ki bitsin bu cümle bitsin ki insanlar yorulmasın daha fazla üşenmesin bir daha kimse Ve o an hepimiz paragraf başı ol