fak dı sİstım

Bazen ne biçim gece oluyor gündüz. Yokluğunda. Bıraktığımda bu hisse kendimi, ki bırakmamak gibi bir tercih olamıyor bazen bulunduğum yerde, her şeyi bırakıp gözlerini düşünüyorum. Nasıl bir anlamsa o gözlerin, görmesem bile yakıyor. Baştan beri gözlerin beni tutuyor. Nasıl bir yandıysam güle güle.   Ağlaya ağlaya sönmüyor yokluğun. Ellerin diyorum, el nedir? Ben böyle şeylere bakmam ki. Tombik ellerinin bir şey anlatırkenki tuhaf hareketleri. Onlar benim gibi geliyor, bencilce, vahşice kıskanıyorum o saçma ellerini. Nasıl bir sahiplendiysem, için için. Dışarı çıktığım anda yabacılıyorum. O köşede beklerkenki mahzunluğun sebebim olabilirdi. Ben gelirken ki umursamaz duruşunun ardında aydınlanan yüzün de gerçeğim. Gündüzlereydi sevdam. Sanışlarımı inanışa çeviren o köşe oldu. Nasıl inandıysam mutlu mutlu. Mutsuz mutsuz bitiremem. Sen hep varsın. Yokken bile. Sen hep yoksun varken bile. Benim gibi ama değil de. Sanki parçamsın tamamlayan gibi. Ne kadar eksiksin