fak dı sİstım

İşten sidik mi apış arası mı ne idüğü belirsiz kendine özgü bir kokusu olan metroyla eve dönerken, düşünüyordum bunları. İnsan hobileri olan bir hayvansa, benim de en sevdiğim hobim düşünmekti. Düşünceli bir hayvanım. İnsanları süzüyorum metroda, hiçbiri mutlu değil, belki bir arada olmaktan. Belki de kokudan. Oradan bir an önce kaçmak, evlerine ulaşmak için saniyeleri sayıyorlar. Kimisi uyukluyor, kimisi kitap okuyor, kimisi insan kesiyor. Göz göze gelince gözler kaçıyor. Kim demiş, insan sosyal bir hayvandır diye? İnsan gruplaşan bir hayvandır sadece. Yalnızlar sessiz ve ezikçe oturur. Gruplar gürültü ve kendine güven yayar. Gruplar yalnızlara kendilerinden bildikleri bir ezikleme duygusuyla bakar hep. O yalnızdır çünkü, öteki yanındakinden alır güveni. Bu da egoyla ilgili bir şey olsa gerek. Gerçekler hep yalnızdır. Çünkü gerçeklere egonun getirdiği göstermelik hayatlar hep boş gelir. Yabanidirler onlar. Olmaya çalışmak kolay ama boş bir uğraş gelir. Sanki daha farklı bir şeydir ara