Önem verdiğim birine sordum çok kaybolduğum bir gün. Hayata çok da tutunuyordu, sabitleri sabit, gerçek bir tipti. -Neden yaşıyoruz sence, anlar için değil mi? -evet anlar için ama… gerisini dinlemedim. Gerisini zaten biliyordum. Değişeceksem bile, usulüme uygun değişirdim. Değişimde helal esas. Uyum sağladığım hikayelerinizin en kendime göre olanının yakınından geçecek gibi oluyorum her defasında. Ve nedense çoğunlukla uzaklarda arıyor ve yakınımda buluyorum gerçeğimi. Usulüm uçlar, muntazaman. Saldırıya geçer, sen zayıf değilsen gerçekler. Zayıflayınca da bıkarsın kendinden. Gerçekler de senden bıkar. Her şey birbirini bırakınca karmaşa olur. Uzaklaşırsınız birbirinizden. Orada tutmak emektir. İşte o en büyük gerçektir. İstektir. Senin önem verdiklerin dışında gelişen her şeyi sahte bul ve çık işin içinden. Çünkü dünyadaki en akıllı insan sensin ve senin önem verdiklerin. Elimi kokluyorum. O kadar yıkanmaya ve başka insanlara rağmen hala o kokuyor.
Az Raadol Sevgili İnsan