fak dı sİstım

Biz ektik hep o tarlaları. Samimiyetle. Bakma boşuna doğamıza emek verdik. Tembelliğimiz bundan. Yalnızlık korkusunu yalnız kalınca yendik. Tek güvenimiz ordan. Ben, birisi olmaktan çıkınca kendimi gördüm önce. Üçüncü tekildi olduğum kişiler. Bir şey vardı, farklı, geri kalan her şey aynıydı. Sahip olunması gereken detaylar içinde isteksiz kafalar. Tek fark, fark etmekti. Ben, ötekinin yanında durunca, kendimi sevilmeye değer buldum önce. Biz demeyi sevdim sonra. Mutluluğumuz hep niyette. İstediklerini çözmek bazen en zoru işte. İnsan unutkan hayvan. Ait hissetmediğin heran bölünür binbir duyguya. Ait hissettiğinde ise kapılırsın hep bir korkuya. Esaretimiz aslında yalnızlığa örmeye çalıştığımız duvarlarda. En sevdiğim hayata bakış açım gecede. Bir hep bir hiç. En büyük açıklıklar gecede görülür. En sert kapanmaları geceler doğurur. Ve günler hergün illa ki değişir. Kim olduğunu unutursun bazen. Aslında hiç kimse olmaya karar verdiğinde hissettiğin rahatlamalarını yoksayıp,