fak dı sİstım

Birimiz her gün mutlaka tavrını açıklardı. Birimiz coşardı. Biri coşunca diğeri de coşardı. Kafamızda büyük bir özgürlük doğardı. Nereye gidersek giderdik. Ya da kalırdık. Ne yaparsak yapalım gerçekten yapardık. Keyif almanın tavır işi olduğunu o anlaşılmayla anladım ben.  Kasmadan saygı duydum, yükseltmeden sevdim ve düşmeden sevildim. En zorla tuttuğum zamanların hesabını yaptım. Çıkan sonucu çizdim, geçtim. Tecrübeye değer verdim ama rahatlamaya çok pis aşık oldum. Karşıma oturur gözlerimin içine bakardı. Gözlerimi ona açmam bazen zaman alırdı. Israr ederdi. O ısrarı severdim. Çözülürdüm. Farkındalık diye bildiğim çoğu şeyin başkalarının düşüncelerini ve algılarını yaşamak olduğunu orada gördüm ben. Muhabbetin kelimelerin ötesindeki haline bakıp durdum.  Zayıflamadan sevmeyi bu şekilde öğrendim. Barışmaya gözlerden başladım.  Aynı algıyı paylaşmayı severdik.  Ama bunu hep yapmazdık. Yapmadığımızda kızardık. Bu konuyla ilgili kendi kendimize sürekli sorular sorardık, yargıla