fak dı sİstım

Almadovarın çirkin kadınlarıyız hepimiz. öyle özel bi durum yok. Bildiğin mal mal yaşıyoruz. Zaman zaman dalga geçip, zaman zaman teslim. Teoride herboku bilen ama bazen hormonlarıyla ezilen, kaburgasından oluştuklarımızdan hallice algılama seviyesinde ama kavrama noktasında sürekli düşünen. Zaman zaman soysal zaman zaman sosyal. Bunu belki ancak bir kişi anlar. İşin hep en zoru anlaşmaktır. Bazıları anlaşılmadıklarını bildiklerinde bırakır. Bazıları zorlar. Herkesin önceliği farklıyken, farkındalık bazen sadece kendine özgüyü tercih ettirir. Vücudundaki aşağılamaya dair her şeyi silersin. Hisleri bilirsin, hayatta kalmaktır içgüdün. Boşuna gitme oralara. Var olamazsın. Durmakla ilgili şair olduğum günlerde ego ile hareketi eşitlerim. Egoları bastırmanın içsel samimiyetimi koruduğuna inanan yabani içgüdülerim vardır. Bir de toplum hareketi halindeyken alınan bilgilerle gelişen egonun insanlarda yarattığı tahammülsüzlüğe inanırım. Çünkü her şey algı ve bakış açısından geçmektedir o

Hani bir kıza kötü yola düştüğü için acınır ya.  O ney la?  Kim nereye düşüyor?  Ve düşenin arkasından kim bakıyor?  kim acıyor ve, Hangisi yargılıyor? Uzun kıvırcık mı saçı? Bugün onu bir bulsak ve ağlasak.  Düşmeyip de acıyanın arkasında kim var?  Kim belirliyor senin dünyadaki yerini?  Küçük yaşantım minnacık yaşamlarla bulanıyor.  Bulantılar hep kendime dair,  Bakıyorum da herkes bituhaf yaşıyor.  Para ve ilgi her daim göz boyuyor. şaşırmıyorum. Ve ben de bakıyorum. Denk olmanın bu kadar zor olduğu bu dünyada, Birey olmak bir yalandan ibaret.  Hangi kadın görmüş ki kendisiyle savaşmayan bir erkeği, ve tam tersi ve hangi insan kendi olmuş, herkesin dışına çıkmış,  kim ne yapmış, ve hangi koşul beliriyor bu gerçeği?  bence insanoğlu tümden bıraksın bu işleri.