Dünyanın zor olmaları hep anlaşılmayla alakalı. Birileri tutsa ya hep elimizden bazen. Gün olur yapayalnızlığın gözüne vurursun ama çoğul, gün olur yapayalnız düşünürken kendini bulursun ama çoğul. Barışı sağladığın günlerde bir miktar daha fazla olursun. Bir türlü çıkış olabilir, başkalarının doğrularını kabullenmek. Hani içine sindiremeden. Oysaki güven başka bişey ile alakalı, sağduyuda saklı, öbür türlü sevgilerin gösterişten öte yeri yok bu dünyada. Güçlü olan mı kazanıyor yoksa para ondan mı şişmanlarda. Ya da çalışkanlar gibi ne ürettiğine bakmadan üretmek mi lazım hayatta? Barışık olmak bile kendinle alakalı değil mi? Bıraksak biz olur muyduk, bu türlü mücadeleyi. Düşünmek bile güzel olduğunda güzel bu dünyada. Ne ara sokuyoruz kendimizi olmadığımız kafalara? Anlaşılmamak ne ara üzüyor bizi bu kadar? hayatta tecrübe ile oluşan histen ötesi yalanken. Hayatta gözlemle oluşan mantıktan ötesi planken. Düzgün olmak bile göstermelik bir çabayken bu yarışta, diller farklı söylerken
Az Raadol Sevgili İnsan