fak dı sİstım

Bazı mutsuz yerlerin verdiği büyük bir his var. İnsan doğasının acı gerçekleri kendi travmalarına dokunmadıkça ne güzel paylaşılır. Ben gözlesem bütün yaşanılan şeyleri.   Çare olmak değil, eşlik etmek önemlidir bazen. O hayatı algılama neşesi. O neşenin peşinde yokuşlar indim. Kulağımda müzik melankolisi. O bile vazgeçilmez değildi. Vazgeçmemek sadece yüklendiğim bir şeydi. Sanki bir zorunluluk gibi. Bir iş hanında bir gece karanlık. İş hanlarında geceler sanki hep karanlık. Ankara’nın geceleri . Bir şiiri çok düşünüyorum bu ara. Ondan aldım en son gazı. Kim bilir daha ne şiirler düşüneceğim. Heyecana bak. Vazgeçmemek için gündüzlere olan ihtiyacım, gecelerimi besliyor. Ruhum fiili olarak henüz yaşamadıklarımı, kelimelerin çağrıştırdığı yerlere koyduğunda gelecekten umut duyuyor. Ben binlerce kere, ve üst üsteciyim. Belki yormam, ama fazla dinlendiririm.  Planladığım bütün yarınlar, biraz kalmaktan ibaret.   Gerisini ben planlayamıyorum. Bir de süt kokusu bu ara. İnek sütü

Hazcılık ekseninde sahip oldum hep geçmişe. Peşinden gittiğim hep gerçek bir neşe oldu. En büyük iddiam gerçeklik. Umut dolu sanılan sözler benim canımı sıkıyor. Benim umut bulduğumda aydınlık neşeler oluyor. Olayları sadece benim gerçeklerime dayanıyor. Gerçeklerim onlara basit geliyor. Gerçeklerimi kimileri yarınsız buluyor. Ezberler bütün açıklıkları kapatıyor. Beni kim anlıyor?  Yalanlar bile neşeli olmalı oysa. Gerçek bir hayalciliğe dayanmalı. Rahatladığım yerlere koyulan isimler gülünç. Kendimin dışında algıladığım kaygıları önemsemek güç. O kaygıların doğurduğu müdahalelerle uğraşmak sıkıcı. Oysa baktığımda. Kelimeleri yormayı bıraktığım zamanlarda. Başlangıçlarda bütün neşeler. En büyük derdim bu benim hayatta. Başlangıçlara güvenemeyen kaygılarım. Gerçeklerim onlarda. Bir de bu günlerde. Unutamadığım bir takım söz, bir çift göz var. Hani dur da orda, neşesinde yaşa o gözlerin.Uzatamadığım sözlerim, onun ruhunun bakışında. Burnum teninin kokusunda.